“Ik vind het belangrijk dat kinderen zich gezien voelen. Als ik door de school loop maak ik dan ook altijd even contact met ze. Een aai over de bol, een hand op de schouder, een knipoog of een duim omhoog.”

Kim staat al járen voor de bovenbouw, het liefst voor groep 8. “Ik hou van wel een beetje pit! In deze leeftijdsfase zijn kinderen zó in ontwikkeling en aan het zoeken naar hun identiteit. Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Ze beginnen te puberen en dan komt die stap naar het voortgezet onderwijs óók nog eens heel dichtbij. Het is te gek als je ze daarbij kunt coachen. Zodat ze nét wat zelfverzekerder in hun schoenen staan.”

Trillend op het podium

“Ik denk dat het helpt dat ik volledig mezelf ben en ook mijn eigen onzekerheden laat zien. Ik ben bijvoorbeeld hartstikke gepest vroeger, en dat vertel ik ook. En ook ik kan dingen superspannend vinden. Bij de eindmusical van groep 8, als ik dan dat podium op moet, dan sta ik zó te trillen. Als je er bij de kinderen steeds op hamert dat al die onzekerheden er mogen zijn, laat het dan zelf ook maar zien, toch?”

Met elkaar

“Ik heb mijn nukken, net als ieder ander. Als je dat weet van jezelf en daar ook eerlijk over bent naar elkaar, dan werkt het een stuk fijner samen. Je hebt je collega’s in dit vak echt keihard nodig. Ik heb een klas, maar samen zijn we een school. Snap je? Je kunt zoveel van elkaar leren en met elkaar delen en je ontwikkelt je het beste, als je dat met elkaar kunt doen. Alleen ga je sneller, samen kom je verder.”